Чамайг наашаа, цаашаа гэж эргэлзээд хаалга нээж, хааж тоглож байхад
Сэтгэлийн минь гал бөхчихсөн.Чи гэр шиг санагдсан ч ахиж намайг дулаацуулж чадахгүй
Өмнө нь цонх нь цанатаад, хаашаа ч явмааргүй тухтай байсан энэ газар
Одоо дассан хэдий ч цана цохьсон зэврүүхэн байшин шиг, сэтгэл түчигнүүлж мартаж ядсан дурсамжийг уйтгартайгаар тоглуулах хуучин байшин төдий.Засмааргүй байна, ингээд л больцгооё.